Manhattan'ın Mimarlık Merkezi, Evrensel Tasarımın Geleceğini Hayal Ediyor

Evrensel tasarım, birçok Amerikalıyı kendi topluluklarında mahsur bırakan bölünmeler arasında nasıl bir köprü oluşturabilir? Manhattan Mimarlık Merkezi, son sergisinde bir “sıfırlama” çağrısı yapıyor. 3 Eylül'e kadar görülebilecek Reset: Towards a New Commons, "iş birliği içinde yaşamanın yeni biçimlerini teşvik eden" ve "kapsayıcılık için daha bütünsel yaklaşımlar" sunan projeleri sergiliyor.

Serginin küratörlüğünü Columbia Üniversitesi'nde Meyer Schapiro Sanat Tarihi ve Arkeoloji Profesörü Barry Bergdoll ve Northeastern Üniversitesi Sanat Merkezi Direktörü Juliana Barton yapıyor. Bergdoll sergiden, küratörlerin halihazırda var olan materyalleri incelemek yerine, olamayacak çözümleri hayal etmeye çalıştıkları anlamında “aşırı spor küratörlüğü” örneği olarak bahsetti.

Gösteriyle ilgili en hoş karşılanan unsur, bu hayallerin teorik sergilerin standartlarına göre ne kadar pratik olduğudur: Bu müşterekler Mars'ta, bir sis bulutunda ya da yetmişinci hikayedeki asma bahçelerde değildir, bunlar ulaşılabilir müdahalelerdir.

Gelecek Kentler Sergisi

Sergide, bir jüri tarafından seçilen ve her biri farklı geçmişlere sahip sekize yakın işbirlikçiden oluşan dört ekip, West Oakland'da yaşlanma, Berkeley'de engellilik, gençliğin mirası gibi örneklerle bu sivil bilmecenin farklı yönlerine odaklanan bölümler sunuyor. Bir Cincinnati mahallesinde yoksulluk, yatırım yapılmaması ve ırkçılık ve birkaç Harlem NYCHA projesinin kasvetli manzarası anlatılyor. Çözümler, gerçek sakinleri güvenilir bir şekilde sergiliyor ve topluluk gruplarının mevcut çalışmalarından yararlanıyor.

West Oakland'a odaklanan “Aging Against the Machine”, yaşlanmaya uygun olmayanların sadece banliyölerimizin değil, şehirlerimizin de olduğu gerçeğini sorguluyor. Duvar yazıları, "Yaşlanma, çözülmesi gereken bir sorun değil. Sorun, toplum içinde ve onurlu bir şekilde yaşlanmayı zorlaştıran fiziksel, sosyal, finansal ve kültürel engellerin çeşitliliğidir.” Onların hikayeleri, şehrin sokak manzarası tarafından kısıtlanan hevesli bir motorcu olan Damon ve çocukları onu evinin merdivenlerinden aşağı taşımak zorunda kalan Regina da dahil olmak üzere gerçek sakinlerin hikayelerini anlatıyor.

Sosyal ve Altyapı Sorunlarının Mimarlıkta Çözümü

Bir sonraki bölüm olan “Blok Partisi”, Berkeley'in tarihinden yararlanıyor: "1960'larda ve 1970'lerde Berkeley'deki engelliler kurumsuzlaştırma ve konut özerkliği, altyapıya ve kamusal alana daha iyi erişim için savaştı". Bu bölüm aynı zamanda engelli ve engelli olmayan mimarların katkılarından yararlanır ve çeşitli engellerin önündeki bir dizi engeli ele almayı amaçlar. Hareketlilik sorunları genellikle en acil sorundur, ancak diğer engeller çok sayıda kentsel ortamın kullanımını engeller. Başlangıçta görme engelli bir ekip üyesiyle iş birliğini sağlamak için tasarlanmış olan ses öğelerini ve dokunsal bir modeli içeren sergi tasarımının kendisiyle başlar.

Sergi, “Beyaz olmayanları ve yoksulları zengin beyaz mahallelerinden uzak tutmanın bir yolu olarak” metninde Berekely'nin tek aile imar tarihini haklı olarak hedefliyor. Bu şekilde beklenebilecek ve istenebilecek çözümleri teşvik ediyorlar: ADU'lar, uygun fiyatlı konut inşaatı ve daha fazlası. Menderes'in büyük bir modeli : Yeni Erişilebilir Bir Yol ek konutlar için alan sağlayabilecek ve engelliler için yeni yollar sağlayabilecek iç blok hatları boyunca oluşturulan yeni irtifak alanları hayal ediyor. Teşvik, beraberindeki başlıklarda hayal edildi: "Evlerine erişilemeyen kare görüntüleri ekleme izni karşılığında, mal sahipleri arazilerinin bir kısmını engelli erişimi ve ortak kullanım için vermek zorunda kalacaklardı." Model içindeki bir "petek" bina, yalnızca bir kişi için değil, aynı zamanda sağır, kör ve nöro-çeşitlilik toplulukları adına "apartmanlar ve mahkemeler arasında görsel ve işitsel bağlantı sağlamak" için daha iyi bir barınma sağlamayı hedefliyor.

Nüfus Azalması ve İklimin Mimariye Etkisi

Decolonizing Suburbia, Cincinnati'nin Avondale mahallesine odaklanıyor. Burası eyaletler arası inşaat ve nüfus azalması da dahil olmak üzere birçok kötü rüzgarla sarsılan bir mahalle. Büyük ölçüde siyah nüfusun üçte biri burada yoksulluk içinde yaşıyor ve çok sayıda arsa ve yapı boş halde bırakılmış.

Plan, mevcut binaları restore etmeyi, yenilerini eklemeyi, yeşil alanı geliştirmeyi ve perakende tekliflerini iyileştirmeyi amaçlıyor. Ekonomik konut ilaveleri için modüler bir direk ve lento çerçeveleme sistemi önerilmiştir. Proje bu şekilde, sitenin uzunluğu boyunca uzun birçok birimli yapı çizerek ve geri kalanını dış alan için koruyarak arsa boyutlarına oldukça özel yanıt verir.

Serginin son bölümü olan “RePLay” , Harlem'deki Thomas Jefferson Evleri, James Weldon Johnson Evleri ve Robert F. Wagner NYCHA Evleri'ne odaklanarak, tasarım masasında genellikle bulunmayan bir sesle, genç sakinlerin kendilerinin ilgisini çekiyor. Önerileri ütopik oldukları için değil, son derece makul oldukları için etkiliyor – yenilebilir bir okul bahçesi, sarı tuğlalı bir yol, duvar resimleri, yeni bahçe alanı – ama genellikle çorak kamusal alanlarda yok, bu yaşam vizyonlarını sıkıcı bir şekilde yansıtan fotoğraflarla dramatize ediliyor.

Sergi metni, bu gençlerin “refah, sağlık ve mekân oluşturma için temel olan ortak neşe için kamusal alanları geri kazandığını” açıklıyor. Şimdi bu kulağa hoş gelmiyor mu?